Првенец при Македонска опера и балет – Скопје, тенор. (1965 г.) Музичко училиште во Битола веќе со сигурност можам да тврдам дека е дел од мојот генетски код. Зградата, амбиентот, ентузиазмот и ентузијастите, од раѓање ги поимав како природна средина во која, дури и несвесно, егзистирав од моите први сознанија. Татко ми, Димче Стојановски, како припадник на првата генерација ученици во нижото музичко училиште, заедно со Алеко Сидовски, Пепи Сидовски, Миле Николовски, Димче Сарџовски, Тале Огненовски и ред други, кои исто ентузијастички се качувале по оскудната понуда на нивното време, претставуваа мое секојдневие во веќе изградениот амбиент. Една од најголемите детски амбиции беше: да пишувам убави ноти како татко ми. Не знам дали го остварив тоа, но таквото секојдневие ме донесе до Пеце Митревски – Митрата. Тука за прв пат влетав во ентузијазам кој не можев да го контролирам. Часови по пеење во концертната сала на училиштето, Мери Кавкалева – Стоилкова и безброј часови поминати во музички мечти, романтични бои и сериозен потстрек. Ден денес сакам да боравам во таа сала. На крајот, солистички концерт во Офицерски. При карајот на програмата: Mama son tanto felice. Следвуваа студии, први солистички ангажмани, високи статуси, но судбината секогаш ме враќаше назад, и повторно ме поврзуваше со музичкото училиште, каде подоцна се школуваа и моите деца.

Битолското средно музичко училиште во времето кога јас таму ги врвев моите средношколски денови беше синоним за квалитет и успех. Имав среќа да учам од професори кои чесно и искрено го пренесуваа своето знаење, но уште повеќе својот однос кон музичката професија. Колегијалноста и соработката која беше присутна помеѓу тогашните професори, заедно со она што како однос кон учениците и работата го гледав и дома од моите родители, ми изврши огромно влијание во мојот понатамошен професионален и човечки развој. На училиштето му посакувам и сега и во иднина да може да се пофали со таква работна атмосфера и меѓучовечки односи, кои заедно со знаењето се основа за успех во работата. Со задоволство секогаш ќе бидам на располагање за било каква соработка со моето музичко училиште.

ДМУ Битола е местото каде што се изградиле најздравите музички темели за голем број на млади таленти.

Институција која има оставено Историја зад себе.

Гордост на секој музички уметник кој асоцира со овој дом.

Имав среќа да учам во Државното Музичко Училиште во Битола кое важеше за едно од најдобрите училишта, не само во Р.С. Македонија туку и во бившите југословенски простори. Инзворедните професори како Михаило Николовски (директор), Петар Сидовски, Милица Шперович, Јасмина Чакар и др. ни ја насадија љубовта за музиката и не водеа во вистинскиот професионален пат. Освен професионалните задачи кои требаше да ги завршиме моравме и да слушаме и многу музика, да ја анализираме со професорите, да го дискутираме музичкиот хармонски склоп, а и начинот на изведба на изведувачите.
Мојот клас броеше 17 ученика а од нив 14 инструменталисти и сите оставиле трага во својата работа.
Благодарен сум до сите мои професори и ученици со кои делевме сé, како во професијата така и во животот. Мојата посебна благодарност кон еден мој професор успеав да ја овековечам создавајки го детскиот фестивал СИ-ДО кој го носеше неговото име – Петар Сидовски (СИ-ДО). Тој фестивал е доказ преку кој докажав каква школа сме имале, и како треба да звучи детската песна. Горд сум што сум производ на Државното Музичко Училиште Битола .

Незаборавните години поминати во Битолското средно музичко училиште секогаш ќе имаат посебно место во моето срце и мисли. Уште од нижото музичко каде што посетував настава по пијано и солфеж, одлично беше поставена основата на моето музичко образование. Им благодарам на професорите за сета своја посветеност.